از قاب عکس روی دیوار
پل می‌زنم تا پیش گنبد

بازم تموم غصه‌هامو
برمیدارم میرم به مشهد

چشمم که به گنبد می‌افته
صحن دلم میشه گهرشاد

با چشمای همیشه ابری
میام پای پنجره فولاد

واسه تموم حرفام دل پاکت سنگ صبوره
شرح تموم دردام توی این چشمای نموره
غیر از تو مهربونم واسه هیشکی حرفی ندارم
میشینم و سرم رو روی دوش دیوار صحن تو میذارم

وقتی دلم از این و اون می‌گیره
راهی میشه سمت تو جون می‌گیره
دلم مثه کبوتر میاد و آب و دون می‌گیره

من که تو قلبم غمخوار و همدم
جز تو ندارم ای مهربونم
خودت میدونی من یه غریبِ
گم کرده راهِ بی آشیونم بی هم زبونم

واسه تموم حرفام دل پاکت سنگ صبوره
شرح تموم دردام توی این چشمای نموره
غیر از تو مهربونم واسه هیشکی حرفی ندارم
میشینم و سرم رو روی دوش دیوار صحن تو میذارم