یلدا

یلدا ، زنی با گیسوانی رنگ شب بود
یلدا صدای سرخ صبحی روی لب بود

در سینه قلبی چون اناری پر ترک داشت
با آفتاب و آب ، دردی مشترک داشت

در روز فردای زمستان نور می دید
تا فصل زیبای بهاران نغمه می چید

در غربتش با فال حافظ گفتگو کرد
سالی نکو ، حالی نکو را آرزو کرد

یلدا دلش خون بود اما بر لبش شعر
درس جهانش عشق بود و مکتبش شعر

یلدا برای شب سرود روشنی خواند
با مهر و پاکی نغمه های ماندنی خواند

یلدا نوید روزهای بهترین شد
یلدا اهورایی ترین جشن زمین شد

#بهاره_خامنه_پور